وب سایت رسمی مجمع جهانى تقريب مذاهب اسلامى

رئیس پژوهشکده مطالعات تطبیقی علوم اسلامی، بیان کرد: با نگاهی به آیات قرآن و روایات بی­شمار، به دست می­ آید که امام حسین(ع) بر اساس سنت و قانون الهی دست به چنین حرکتی زده است؛ قانونی که اختصاص به امام حسین(ع) نداشته و هر امام دیگر در شرایط مشابه، موظف به انجام آن بوده است.

به گزارش روابط عمومی مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی، حجت الاسلام و المسلمین رحیم ابوالحسینی رئیس پژوهشکده مطالعات تطبیقی علوم اسلامی در گفتگو با خبرنگار حوزه اندیشه خبرگزاری تقریب، واقعه کربلا را تأثیرگذارترین عامل در بازسازی هویت مسلمانان دانست و اظهار داشت: در بسیاری از نقاط جهان محافل عزاداری برای امام حسین(ع) برگزار می‌شود و در طول تاریخ درباره واقعه کربلا آثار فرهنگی، هنری و مذهبی بسیاری پدید آمده است؛ در میان نویسندگان مسلمان، کمتر کسی است که قیام امام حسین(ع) را مردود یا برخلاف مصلحت بداند.

رئیس پژوهشکده مطالعات تطبیقی علوم اسلامی، تصریح کرد: «فرصت عدل»، سنتی است که همیشه وجود دارد یعنی خداوند هیچ­گاه زمین را از این فرصت خالی نمی­کند بلکه حجت الهی همواره در میان آدمیان بوده و انسان­ها می­بایست از این فرصت برای راهنمایی و هدایت خود استفاده کنند و در مرحله بعد تداوم آن را تضمین نمایند.

وی عنوان کرد: بنابراین منظور از «سنت تداوم عدل» جامعه ­ای است که از هدایت پیشوایان دینی برخوردار بوده و استعداد استمرار عدالت و سعادت را برای خود مهیا ساخته است، اما هرگاه در یک جامعه «سنت تداوم عدالت» از دست برود، نوبت به «سنت براندازی» می­رسد که در این صورت، نفرین پیامبران در حق آن جامعه، مأذون و مستجاب بوده، و آن جامعه محکوم به فنا و نابودی خواهد بود.

وی در پایان تاکید کرد: اکنون امام حسین(ع) «فرصتی برای عدالت» است، لکن در جامعه ­ای زندگی می­کند که تداوم و استمرار عدالت از دست رفته است، پس چه باید بکند؟ آیا او مجاز به نفرین است تا امت پیامبر(ص) همچون امت­ های پیشین، محکوم به فنا گردند یا راه دیگری را باید برگزیند؟ آنجا که پیامبر مجاز به نفرین نیست، پس نوه او که به سبب وصیت جدش، حق ولایت و حاکمیت بر جامعه را دارد به طریق اولی مجاز به نفرین نیست، اینجاست که باید دید امام حسین(ع) چه راهی را در پیش گرفته و مبنای قیام او چه بوده است؟، با نگاهی به آیات قرآن و روایات بی­شمار، به دست می­ آید که امام(ع) بر اساس سنت و قانون الهی دست به چنین حرکتی زده است؛ قانونی که اختصاص به امام حسین(ع) نداشته و هر امام دیگر در شرایط مشابه، موظف به انجام آن بوده است.